هدیه های خدا * تموم زندگی مامان و بابا

٣اسفند ماه روز خوبی واسم نبود. شب قبلش یه کوچولو لک دیدم و خیلی ترسیده بودم اون روز صبح من وبابایی اورژانسی رفتیم بیمارستان. تا اومدن دکتر بیمارستان یک ساعتی طول کشید و من اصلا حس خوبی نداشتم به خصوص اینکه کمر درد بدی هم گرفته بودم بالاخره دکتر بیمارستان اومد و منم اورژانسی رفتم ویزیت شم.دکتر که دید چقدر هولم هی ازم سوالای حاشیه ای میپرسید. دیگه اعصاب واسم نمونده بود. بهش گفتم اجازه بدین علت نگرانیمو توضیح بدم و برگه سونو رو بهش نشون دادم و اونم تایید کرد که باید اورژانسی سرکلاژ انجام بدی.و گفت اگر خواستی خودم بعد از ظهر واسه عملت میام. اصلا دوست نداشتم اون عملم کنه ولی چون اوضاع زیاد رو به راه نبود قبول کردم. بابایی هم رفت و تند...

١ اسفند باید برای سونوی غربالگری میرفتم.بازم استرس قبل اینکه نوبتم بشه بابایی واسم آبمیوه و بیسکوییت خریده بود تا شماها حسابی تو سونو شیطونی کنین. وقتی صدام زدن از خانوم دکتر خواهش کردم که اجازه بده بابایی هم بیاد داخل. اونم لطف کرد و گفت اشکالی نداره. دکتر تا دستگاهو رو دلم گذاشت با لبخند گفت : میدونستین دو قلوئه؟؟   منم گفتم:بععععععلللههه مانیتور درست روبروی بابایی بود و عمیقا بهش خیره شده بود. بعد هم خانوم دکتر گفت شکر خدا همه چی خوب و نرماله و هر دو جنین در سلامت کامل به سر میبرن. فقط یه چیز اونجا منو نگران کرد و اونم کم بودن طول سرویکسم بود که میدونستم زیر٣٠ باید سرکلاژ شه. همون روزم بعد سونو رفتیم آزمای...

عاقبت در یک شب از شب های دور*** کودک من پا به دنیا می نهد*** آن زمان بر من خدای مهربان *** نام شور انگیز مادر مینهد*** بینمش روزی که طفلم همچو گل*** در میان بسترش خوابیده است*** بوی او چون عطر پیک یاس ها*** در مشام جان من پیچیده است*** پیکرش را می فشارم در برم*** گویمش چشمان خود را باز کن*** همچو عشق پاک من جاوید باش*** در کنارم زندگی آغاز کن... ...

دو هفته پر از تنش و اضطراب گذشت. اون روز(23/10/92) قرار بود دوباره برم از حال نی نی های گلم با خبر بشم.خیلی استرس تشکیل شدن قلب جوجوهامو داشتم تا اینکه دکتر با سونوی دقیق ضربان قلب هر دو جنین رو توی مانیتور بهم نشون داد خیلی خودمو نگه داشتم که اشکام نریزه.داشتم تو آسمونا پرواز میکردم همونجا با صدای بلند خدا رو شکر کردم و ازش خواستم هدیه های قشنگی که بهمون داده رو خودش حفظ کنه. از مطب اومدم بیرون و بابایی خودش از حالت چهره ام فهمید چه خبره ...

5 هفته و 2 روز (9/10/92) بودم که وقت دکتر داشتم. تپش قلب و لرزش دستهام استرس زیادمو نشون میداد. دکتر با یه سونوگرافی دقیق با لبخند بهم گفت دو تا ساک کوچولو دیده میشه با تعجب پرسیدم: دو تا؟؟؟ و دکتر تایید کرد و گفت واسه قلبشون دو هفته دیگه دوباره بیا تا سونوت کنم. از مطب که اومدم بیرون بابایی از پشت در مطب با اشاره ازم توضیح خواست حال اونم بهتر از من نبود و مشخص بود استرس زیادی داشته با دست بهش علامت 2 رو نشون دادم و یواشکی گفتم: دو قلو داریم خیلی خوشحال شد. واقعا برامون غیر قابل تصور بود. خدایااااااااااا شکرتتتتتتتتتت. ...